Het kan soms heel moeilijk zijn om iemand met Alzheimer onder controle te houden. Alleen al de zorg voor de patiënt vraagt een behoorlijke opoffering en veel vrije tijd. Niet iedereen kan het zich veroorloven om 24/7 voor iemand met Alzheimer te zorgen, zeker niet in een stadium waarin ze niet meer begrijpen wat er om hen heen gebeurt.
Het is ontzettend triest om zo’n situatie te zien, maar het is een moment waarop actie extra hard nodig is. Maar wat kan er gedaan worden als de Alzheimerpatiënt de fase van ‘reizen’ doormaakt zonder dat iemand het weet? Er te laat achter komen kan zeer ernstige gevolgen hebben.
24-uurs zorg
Dit is het eerste waar je aan denkt bij een patiënt die het huis uitglipt en absoluut niet meer weet hoe hij er weer in moet komen. De familie kan het zich echter meestal niet veroorloven om 24 uur per dag aan de zijde van de hulpbehoevende te staan – ook al zouden ze dat heel graag willen. Door de enorme verantwoordelijkheden en eigen bezigheden, en vaak hun eigen gezin en kinderen die ook zorg nodig hebben, wordt er vaak een beroep gedaan op een verzorger.
Voor mensen met Alzheimer moet een verzorger echter 24 uur per dag beschikbaar zijn. Dit komt omdat een kort bezoek overdag niet genoeg is – je hebt iemand nodig die je dierbare altijd onder controle kan houden. Dergelijke oplossingen zijn echter helaas erg duur en de getroffen familie is vaak niet in staat om de kosten van 24-uurs zorg te dekken, en slechts weinigen zullen vrijwillig besluiten om hun dierbare in een centrum onder te brengen.
App voor de telefoon
Een telefoon met een app waarmee een dierbare in de gaten kan worden gehouden, kan misschien de test doorstaan als de zieke persoon zijn telefoon altijd bij zich kan hebben. Voor mensen die nog niet zo ver gevorderd zijn en die zich nog zelfstandig kunnen verplaatsen, zij het met moeite, zal zo’n optie nuttig zijn, maar het zal niet werken voor “nachtelijke ontsnappingen”, die zieke mensen met een verder gevorderde ziekte graag organiseren. Het huis verlaten wordt dan niet bewust door hen gepland en ze nemen geen spullen mee als ze “ontsnappen”. Vaak gaan ze naar buiten in wat ze elke dag dragen, geen jas, geen schoenen, geen sleutels ….
Lokalisator
Het idee alleen al om een zieke persoon op te sporen met behulp van locatie – is een schot in de roos. Het is een goed idee om een opsporingsapparaatje te kopen dat aan een deel van de kleding van de zieke kan worden bevestigd, zoals de kraag van een overhemd of een broekzak, zodat we altijd weten waar onze dierbare is. Dit voorkomt situaties waarin de zieke het huis verlaat en we uren bezig zijn met zoeken . Natuurlijk zal de zieke nog steeds onze zorg nodig hebben – de locator sluit dat niet uit – maar het zal ervoor zorgen dat we onze zieke altijd onder controle hebben als hij of zij besluit ergens heen te gaan en gebruik maakt van een moment van onoplettendheid.
Zulke capriolen komen relatief vaak voor tijdens ziekte. Een opsporingsapparaat zal ook goed werken voor mensen in de mildere stadia van de ziekte van Alzheimer – in plaats van een eventuele betaalde app voor de telefoon, kunnen we immers een gekocht GPS- of Bluetooth-lokaliseringsapparaat gebruiken. Het is immers vaak zo dat Alzheimerpatiënten nog steeds werken, soms blijven leren en de carrièreladder beklimmen. Het is niet alleen een ziekte van ouderen – het kan ook mensen van middelbare leeftijd treffen. Omdat de ziekte soms niet zo snel voortschrijdt en de patiënt zich nog steeds zelf wil proberen te redden – zal zo’n opsporingsapparaat een geweldig idee zijn, waarmee we een dierbare kunnen vinden in zijn of haar moment van bijzondere zwakte.
